Somos moitos os que sentimos a perda, os que sentimos a
tristura e a ausencia. E non somos só os
amantes dos libros. Xabier foi moito máis que un bo escritor, foi un bo
mestre, no máis amplo sentido da palabra, foi un amigo, foi un loitador e foi,
sobre todo iso, unha boa persoa.
Certo é que sempre nos quedarán ou seus escritos como consolo,
aínda que sempre botaremos a faltar a súa voz narrando aqueles contos de
lareira que tanto nos gustaba escoitar.
Pero Xabier debera ser recordado por
outras cousas, pode que menos visibles pero máis fondas. Foi el, e outros coma
el, como o seu gran amigo Agustín F. Paz, os que marcaron e sustentaron a
evolución da nosa terra nestes últimos anos, creando unha base literaria forte
e profunda no noso idioma, recoñecida en todo o
mundo, formando lectores novos nas escolas, promovendo cambios
importantísimos na educación, pelexando polos dereitos, defendendo o idioma...
formando así un humus social, un sustrato, que pode que non sexa tan recoñecible nunha
primeira ollada, non tanto como os seus textos, pero sen o que hoxe a nosa
sociedade non sería o que é.
Quero recordalo rodeado da rapazada, contando contos coa súa
voz grave e quero imaxinalo na butaca, falando
de cine e de libros, seguro que acompañado de Agustín, mentres ao seu redor se
arrexuntan tantos e tantos a escoitalos falar.
Que teñas boa viaxe, amigo.
