Xabier P. Docampo

    Somos moitos os que sentimos a perda, os que sentimos a tristura e a ausencia. E non somos só os  amantes dos libros. Xabier foi moito máis que un bo escritor, foi un bo mestre, no máis amplo sentido da palabra, foi un amigo, foi un loitador e foi, sobre todo iso, unha boa persoa.

    Certo é que sempre nos quedarán ou seus escritos como consolo, aínda que sempre botaremos a faltar a súa voz narrando aqueles contos de lareira que tanto nos gustaba escoitar. 

    Pero Xabier debera ser recordado por outras cousas, pode que menos visibles pero máis fondas. Foi el, e outros coma el, como o seu gran amigo Agustín F. Paz, os que marcaron e sustentaron a evolución da nosa terra nestes últimos anos, creando unha base literaria forte e profunda no noso idioma, recoñecida en todo o  mundo, formando lectores novos nas escolas, promovendo cambios importantísimos na educación, pelexando polos dereitos, defendendo o idioma... formando así un humus social, un sustrato,  que pode que non sexa tan recoñecible nunha primeira ollada, non tanto como os seus textos, pero sen o que hoxe a nosa sociedade non sería o que é.

    Quero recordalo rodeado da rapazada, contando contos coa súa voz grave e quero imaxinalo  na butaca, falando de cine e de libros, seguro que acompañado de Agustín, mentres ao seu redor se arrexuntan tantos e tantos a escoitalos falar.

Que teñas boa viaxe, amigo.